Ο κατάλογος των υπερχρεωμένων και χρωματισμένων πλέον δήμων δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις. Το κράτος για μία ακόμα φορά προσπαθεί να κρύψει τις πραγματικές ευθύνες.Το ποιος δήμος θα ενταχθεί στο πρόγραμμα εξυγίανσης και με ποιους όρους, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα βαθιάς και ενδελεχούς μελέτης σε κάθε δήμο ξεχωριστά.Οι αριθμοί έχουν πολλούς τρόπους μελέτης και ανάλυσης και αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία ίσως και από το ίδιο το αποτέλεσμα κάποιες φορές είναι το τι είναι αυτό που θες πραγματικά να εξαγάγεις ως διαπίστωση. Και το Υπουργείο αυτή τη φορά ήθελε πραγματικά να μεταθέσει το πρόβλημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.Απόδειξη αυτού είναι ότι στην πραγματικότητα οι δήμοι χρωστούν σε ελληνικές και διεθνείς τράπεζες 1,89 δις € ενώ τα παρακρατηθέντα ποσά των δήμων από την κεντρική διοίκηση ανέρχονται σε 1,71 δις €. Αν υπολογιστούν και οι αναλογούντες τόκοι, τα παρακρατηθέντα ποσά από τους Δήμους υπερβαίνουν τον συνολικό δανεισμό τους.Και το πρόβλημα σίγουρα δεν είναι τα χρέη των Δήμων αν σκεφτούμε ότι το σύνολο των δανείων και των μακροπρόθεσμων και ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων και των 325 δήμων ανέρχεται στο 1/3 του χρέους μίας και μόνο ΔΕΚΟ. Αλλά αν έμπαιναν άλλα κριτήρια η διαδικασία θα ήταν πολύπλοκη. Κάτι, που επιβάλλεται να γίνει κατά τη διαδικασία ελέγχου από την τριμελή επιτροπή του Υπουργείου που θα οριστεί, όπου και σύμφωνα με την πραγματική κατάσταση των οικονομικών του κάθε Δήμου θα αποφασιστεί αν και ποιος δήμος πρέπει ή όχι να ενταχθεί στο πρόγραμμα επιτήρησης και με ποιο χρώμα αυτός πρέπει να βαφτεί.
Παρασκευή 20 Μαΐου 2011
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
ΟΜΙΛΙΑ 9/5/2011 "ΠΛΕΙΑΔΕΣ" ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
Σεβασμιότατε, Κα Πρόεδρε της Ένωσης Τριτέκνων, Κυρίες και Κύριοι.
Χαιρετίζω την αποψινή εκδήλωση της ένωσης τριτέκνων Νομού Πειραιώς και Νήσων και θεωρώ πως είναι μία σπουδαία προσπάθεια ενημέρωσης, πρόληψης και αντιμετώπισης ενός μεγάλου προβλήματος της σύγχρονης κοινωνίας. Της σύγχρονης οικογένειας. Της παιδικής και σχολικής βίας. Μετά την κεντρική ομιλία-εισήγηση του σεβασμιότατου Μητροπολίτη Σισανίου & Σιατίστης Κ.Κ. Παύλου, και των υπολοίπων που τοποθετήθηκαν οι οποίοι πολύ εύστοχα κατά την γνώμη μου εστίασαν και εντόπισαν το πρόβλημα, καλούμαστε να ανιχνεύσουμε την πηγή ή τις πηγές του κοινωνικού αυτού προβλήματος και να εξαγάγουμε συμπεράσματα για την λήψη μέτρων αντιμετώπισής του.
Κυρίες και Κύριοι, απόδειξη παρακμής μιας κοινωνίας είναι, ακριβώς, το να προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά της με ηθικολογικές αοριστολογίες και γενικότητες. Δεν μπορεί πια να εμπιστευθεί τους θεσμούς ή έχει ξεμάθει να τους εμπιστεύεται γιατί οι θεσμοί στην παρακμιακή κοινωνία είναι εντελώς αναποτελεσματικοί, κανένας δεν τους σκέφτεται προκειμένου να λυθούν προβλήματα. Mετατίθενται, λοιπόν, οι ελπίδες στην καλή θέληση των ατόμων και αναζητούνται λύσεις με εκκλήσεις και παροτρύνσεις. Aν καταφύγει κανείς στη γνώμη των πολιτών για τα κρίσιμα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας (το δημογραφικό, την παιδεία, τη «διαπλοκή» και διαφθορά, την αναπηρία της δημόσιας διοίκησης, τον αντικοινωνικό χαρακτήρα του συνδικαλισμού), οι απαντήσεις θα είναι σίγουρα συνταγές για ηθική «βελτίωση» των ατομικών συμπεριφορών.
Με την ιδιότητα του προέδρου της Ενιαίας πια Σχολικής Επιτροπής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου μας και ως γονιός μαθητών και στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, θα εστιάσω την ολιγόλεπτη τοποθέτησή μου περισσότερο στην Σχολική Βία.
Kανένας δεν ακούστηκε να κραυγάσει, επιτέλους, ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως θεσμικό, δηλαδή πρωταρχικά πολιτικό. Ότι τη βία στα σχολεία την ευνοεί (αν δεν τη γέννησε) συγκεκριμένη εκπαιδευτική πολιτική. Ότι η πολιτική αυτή είναι εφαρμογή συγκεκριμένης ιδεολογίας. Της ιδεολογίας του «εκσυγχρονιστικού» μηδενισμού. Γι αυτό και μόνο με ριζικά διαφορετικές εκπαιδευτικές στοχεύσεις, αντίπαλες του «εκσυγχρονιστικού» μηδενισμού παιδαγωγικές αρχές, μπορούν να αρθρωθούν πολιτικά προγράμματα και να τολμηθούν θεσμικά μέτρα ικανά να αναχαιτίσουν ή και να εξαλείψουν τον εφιάλτη της βίας στον μαθητόκοσμο.
Προέχει η ανάγκη της πληροφόρησης των πολιτών, η πολιτική αντίδραση στην παραπληροφόρηση. Nα καταγραφεί η πραγματικότητα όσο και αν είναι οδυνηρή, όποιο πολιτικό κόστος και αν έχει. Ποιο ποσοστό μαθητών, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ζει υπό καθεστώς τρόμου και πανικού μέσα στο σχολικό περιβάλλον? Ποιο ποσοστό δασκάλων και καθηγητών τρέμει την εκδίκηση μαθητών αν τύχει και δεχτούν κακό βαθμό ή και παρατήρηση μέσα στην τάξη? Ποιο ποσοστό μαθητών εκβιάζεται ψυχαναγκαστικά να αντιγράψει την ενδυμασία, το χτένισμα, το λεξιλόγιο, τις χειρονομίες και την επιθετική συμπεριφορά των πρωτουργών της βίας, για να μην καταντήσει θύμα τους?
Ποια όμως είναι τα αίτια της παιδικής βίας;
Η παιδική βία είναι συνέπεια και συνέχεια της μικρής καθημερινής βίας, της επιθετικότητας και του ανταγωνισμού μεταξύ των ενηλίκων. Η κατάσταση χειροτερεύει, λόγω της κοινωνικής αποσύνθεσης, της κατάργησης της «γειτονιάς», της απαξίωσης του σχολείου, του ρόλου των εκπαιδευτικών και της οικογένειας. Τα μοντέλα βίας που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, με προεξάρχουσα την τηλεόραση, στα άθλια σόου της οποίας συμμετέχουν νεαρά παιδιά μετά γονέων και δασκάλων(!), και η επιβολή του δυτικοευρωπαϊκού-αμερικανικού τρόπου ζωής, και τα εξουθενωτικά – απάνθρωπα ριάλιτι παιχνίδια, που προβάλλονται όλες τις ώρες, τα βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου νικητής είναι όποιος εξοντώσει περισσότερους «αντιπάλους», όχι μόνο καταστρέφουν την παιδική ψυχή, αλλά ευνοούν συστηματικά την επιθετικότητα και τη βίαιη συμπεριφορά από τις πολύ μικρές ηλικίες. Αν μάλιστα δέκτες αυτών των παραστάσεων είναι παιδιά προβληματικών οικογενειών, στις οποίες ίσως συνυπάρχουν φτώχεια, ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός ή ακόμα και ρατσισμός, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τα αποτελέσματα, αρκεί να μην υποκρίνεται ότι το πρόβλημα δεν τον αγγίζει.
H καταγραφή της πραγματικότητας του ελληνικού σχολείου είναι πολιτικό αίτημα: προϋποθέτει θεσμική αποκατάσταση ιεράρχησης ευθυνών μέσα στα σχολεία. Τα συμπεράσματα έρευνας με τίτλο «Η βία στη ζωή των μαθητών» δείχνουν ότι:
* Οι μαθητές του Δημοτικού δηλώνουν ότι έχουν υποστεί βία, σε μία ή περισσότερες μορφές, σε μεγαλύτερα ποσοστά από ό,τι οι μαθητές του Γυμνασίου/Λυκείου. Ειδικά για τη σωματική βία, τα ποσοστά για τα παιδιά του Δημοτικού είναι 37%, ενώ τα αντίστοιχα του Γυμνασίου/Λυκείου είναι 11%.
* Ως προς τις πράξεις βίας που τα παιδιά δηλώνουν ότι έχουν βιώσει ως θεατές, 41% των παιδιών του Δημοτικού και 43% των παιδιών του Γυμνασίου/Λυκείου έχουν δει παιδιά να απειλούν άλλα παιδιά στο σχολείο. Το 77% και 68% αντίστοιχα έχουν δει παιδιά να χτυπούν άλλα παιδιά στο σχολείο.
* Ως προς την σεξουαλική ενόχληση,( γιατί και αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως βία) 19% των μαθητών του Δημοτικού και 21% των μαθητών του Γυμνασίου/Λυκείου αναφέρουν ότι «είναι σίγουροι ή νομίζουν» ότι έχουν προσεγγιστεί με σκοπό σεξουαλική ενόχληση. Μάλιστα, 5% των μαθητών του Δημοτικού και 3% των μαθητών του Γυμνασίου/Λυκείου αναφέρουν ότι αυτό έγινε στο χώρο του σχολείου.
* Τόσο οι διευθυντές όσο και οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν σε μεγάλο ποσοστό, πάνω από 60%, ότι στο σχολείο τους υπάρχει επιθετικότητα προς αδύνατους ή καινούργιους ή δυσπροσάρμοστους ή διαφορετικούς μαθητές. Επίσης δηλώνουν ότι υπάρχει επιθετικότητα προς εκπαιδευτικούς (18%). Αναφέρουν ακόμα επιθέσεις από εξωσχολικές ομάδες. Ως προς την επιθετικότητα από αλλοδαπούς προς Έλληνες μαθητές και αντίστροφα, δηλώνονται περίπου τα ίδια ποσοστά, γύρω στα 30%, και για τις δύο περιπτώσεις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει με την ιδέα ότι η οικογένεια και το σπίτι είναι ένα ήρεμο μέρος, ένα ασφαλές λιμάνι ή ένα καταφύγιο. Και ότι μέσα εκεί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τους βλάψει. Αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στους περισσότερους από εμάς καθώς συνήθως μεταφέρονται από γενιά σε γενιά από την παιδική ηλικία. Οι εικόνες και οι αντιλήψεις αυτές είναι όμορφες και θετικές. Χτίζουν στην καρδιά και το μυαλό μας ένα καλό οικοδόμημα, ένα καλό πρότυπο για την εξέλιξη της προσωπικότητάς μας, των σχέσεων και της ζωής μας γενικότερα. Κατά πόσο, όμως, μπορούν να είναι και πραγματικότητα; Και μάλιστα μια μόνιμη πραγματικότητα;
* Οι μαθητές του Δημοτικού δηλώνουν ότι έχουν υποστεί βία, σε μία ή περισσότερες μορφές, σε μεγαλύτερα ποσοστά από ό,τι οι μαθητές του Γυμνασίου/Λυκείου. Ειδικά για τη σωματική βία, τα ποσοστά για τα παιδιά του Δημοτικού είναι 37%, ενώ τα αντίστοιχα του Γυμνασίου/Λυκείου είναι 11%.
* Ως προς τις πράξεις βίας που τα παιδιά δηλώνουν ότι έχουν βιώσει ως θεατές, 41% των παιδιών του Δημοτικού και 43% των παιδιών του Γυμνασίου/Λυκείου έχουν δει παιδιά να απειλούν άλλα παιδιά στο σχολείο. Το 77% και 68% αντίστοιχα έχουν δει παιδιά να χτυπούν άλλα παιδιά στο σχολείο.
* Ως προς την σεξουαλική ενόχληση,( γιατί και αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως βία) 19% των μαθητών του Δημοτικού και 21% των μαθητών του Γυμνασίου/Λυκείου αναφέρουν ότι «είναι σίγουροι ή νομίζουν» ότι έχουν προσεγγιστεί με σκοπό σεξουαλική ενόχληση. Μάλιστα, 5% των μαθητών του Δημοτικού και 3% των μαθητών του Γυμνασίου/Λυκείου αναφέρουν ότι αυτό έγινε στο χώρο του σχολείου.
* Τόσο οι διευθυντές όσο και οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν σε μεγάλο ποσοστό, πάνω από 60%, ότι στο σχολείο τους υπάρχει επιθετικότητα προς αδύνατους ή καινούργιους ή δυσπροσάρμοστους ή διαφορετικούς μαθητές. Επίσης δηλώνουν ότι υπάρχει επιθετικότητα προς εκπαιδευτικούς (18%). Αναφέρουν ακόμα επιθέσεις από εξωσχολικές ομάδες. Ως προς την επιθετικότητα από αλλοδαπούς προς Έλληνες μαθητές και αντίστροφα, δηλώνονται περίπου τα ίδια ποσοστά, γύρω στα 30%, και για τις δύο περιπτώσεις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει με την ιδέα ότι η οικογένεια και το σπίτι είναι ένα ήρεμο μέρος, ένα ασφαλές λιμάνι ή ένα καταφύγιο. Και ότι μέσα εκεί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τους βλάψει. Αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στους περισσότερους από εμάς καθώς συνήθως μεταφέρονται από γενιά σε γενιά από την παιδική ηλικία. Οι εικόνες και οι αντιλήψεις αυτές είναι όμορφες και θετικές. Χτίζουν στην καρδιά και το μυαλό μας ένα καλό οικοδόμημα, ένα καλό πρότυπο για την εξέλιξη της προσωπικότητάς μας, των σχέσεων και της ζωής μας γενικότερα. Κατά πόσο, όμως, μπορούν να είναι και πραγματικότητα; Και μάλιστα μια μόνιμη πραγματικότητα;
Υπάρχουν στιγμές και περιπτώσεις που κάτι τέτοιο δεν ισχύει τόσο. Και ίσως δεν είναι και ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς ότι μπορεί ή πρέπει πάντα να ισχύει. Στην οικογένεια, όπως και στις περισσότερες – αν όχι σε όλες - τις ομάδες ανθρώπων, βιώνονται πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα που εκφράζονται με πολλούς και διάφορους τρόπους και συμπεριφορές. Όταν, όμως, αυτές οι συμπεριφορές και τα συναισθήματα εκφράζονται με τρόπους ακραίους, βίαιους, ζημιογόνους, που βλάπτουν ή απειλούν τη σωματική, συναισθηματική, διανοητική, πνευματική υγεία και ευεξία, τότε πρέπει να αντιμετωπίζονται δραστικά.
Η βία στο σπίτι (συχνά ονομάζεται και ‘ενδο-οικογενειακή βία’) συμβαίνει όταν ένα μέλος της οικογένειας επιχειρεί με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του να επιβληθεί ή/και να βλάψει ένα άλλο μέλος της οικογένειας σωματικά ή/και ψυχολογικά.
Είναι πασιφανές ότι η προβολή της βίας και η πρόκληση τρόμου είναι ο επιδιωκόμενος σκοπός πολλών παιδικών θεαμάτων, αναγνωσμάτων και παιχνιδιών, ώστε να μιλούμε για μια αγωγή βίας πού γίνεται προδήλως στα παιδιά μας. Ανησυχητικό είναι επίσης το γεγονός ότι η βία αυξάνει τη διάθεση για περισσότερη βία, τόσο στη διασκέδαση, όσο και στην πραγματική ζωή και το ότι συχνά δεν παρουσιάζονται οι συνέπειες της βίας, για να μην πούμε ότι ό ασκών τη βία επιβραβεύεται κιόλας.
Το παιδί, λοιπόν, μαθαίνει σταδιακά να συνηθίζει τη βία, να αναισθητοποιείται και να θεωρεί τη βία ως κάτι το φυσικό και καλό, με το όποιο διασκεδάζει κιόλας.
Η βία στο σπίτι είναι ένα σοβαρό επιβλαβές φαινόμενο, που αφορά όλη την κοινωνία και τη δημόσια υγεία.
Και ποια είναι η στάση της πολιτείας;
Γιατί η πολιτεία, αντί να προλαμβάνει την ανήλικη παραβατικότητα και βία με θεσμούς και προγράμματα, σχολικούς συμβούλους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και σωστή εκπαίδευση, επιτρέπει όλα όσα προαναφέραμε, που συμβάλλουν στην παιδική βία;
Σε όλους τους μεγάλους κοινωνικούς, εθνικούς και πολιτικούς αγώνες η νεολαία, με συλλογικότητα, αλληλεγγύη, πνεύμα αυτοθυσίας και ευγενή ιδανικά, ήταν το πιο μαζικό και μαχητικό κομμάτι. Η καταστολή αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπισή της. Έτσι, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης έγινε συστηματική προσπάθεια, με όλα τα επιστημονικά μέσα, όχι να καταστέλλονται οι αγώνες της νεολαίας, αλλά να μη γίνονται καν. Για το σκοπό αυτό καλλιεργήθηκαν ο ατομισμός, η ανασφάλεια, ο φόβος, όλα τα κατώτερα ένστικτα, ώστε ο νέος να αισθάνεται το διπλανό του ως εχθρό (που πρέπει να πατήσει στο πτώμα του, για να του «φάει τη θέση») και όχι ως σύντροφο (που μαζί θα φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο). Η «λύση» θα είναι τελική, εάν όλα αυτά ξεκινήσουν από τις πολύ τρυφερές ηλικίες. Οι γονείς, κι αν ακόμη υπάρχουν, κι αν είναι στο σπίτι, απορροφημένοι στις δουλειές τους και τα προβλήματά τους, αφήνουν το παιδί εκτεθειμένο με τις ώρες στην τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αργότερα τρέχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.
Συνοψίζοντας διαπιστώνουμε ότι το σύνολο των ερευνών έχει δείξει ότι η βίαιη ή η επιθετική συμπεριφορά συχνά μαθαίνονται στην παιδική ηλικία. Γονείς, δάσκαλοι, μέλη της οικογένειας μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να μάθουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους χωρίς να χρησιμοποιούν βία.
Ένα παιδί για να νιώσει ασφαλές και να αποκτήσει εμπιστοσύνη χρειάζεται να έχει μια δυνατή και γεμάτη αγάπη σχέση με το γονιό ή τον ενήλικο με τον οποίο ζεί. Η υπερβολική ανεξαρτησία και η διαπαιδαγώγηση χωρίς όρια τα οδηγεί μερικές φορές να συμπεριφέρονται με τρόπο που απογοητεύει, εξοργίζει ή μπερδεύει εκείνον που τα έχει υπό την εποπτεία του. Προσπαθήστε να αποφεύγετε εντάσεις και βίαιες συμπεριφορές μπροστά του.
Τα παιδιά εξαρτώνται από τους γονείς και τα κοντινά μέλη της ευρύτερης οικογένειας, από τα οποία επιζητούν τη συμπαράσταση, την εμψύχωση και τη στήριξη καθώς μαθαίνουν τα βήματα προς την ανεξαρτησία.
Τελειώνοντας, μήπως αυτή η περίφημη νοοτροπία του Έλληνα ,του δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο διπλανός μου, του πέρα βρέχει, του νοιάζομαι μόνο για μένα, νοοτροπία που πολλές φορές λέμε ότι δεν αλλάζει με τίποτα, θα μπορούσε τελικά να αλλάξει με την κατάλληλη παιδεία; Και μήπως με τη λέξη παιδεία δεν εννοούμε μόνο τα βιβλία; Μήπως, τέλος, κάποιοι εκπαιδευτικοί θα μπορούσαν να μας πουν αν έχουν δει στην τάξη παιδιά που είναι προβληματικοί μαθητές επειδή τυχαίνει να έχουν προβληματικούς, και πρακτικά αδιάφορους, γονείς;
Σας ευχαριστώ πολύ…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)